Wat doet het Sociale Benadering-team voor mensen met geheugenproblemen?

Een speciaal Sociale Benadering-team zoekt naar de juiste ondersteuning voor kwetsbare ouderen en mensen met geheugenproblemen in de wijk ‘s-Hertogenbosch-zuid. Deze pilot is onderdeel van de social trial, een experiment waarin we samen met deelnemers ontdekken wat passende ondersteuning is bij hun behoeften. Op die manier ondersteunen we bij vragen waar het huidige zorgaanbod niet altijd oog voor heeft.

Wat doet het Sociale Benadering-team voor mensen met geheugenproblemen? Een verslag van Chrissie van Helvoirt.

“De stilte, daar kan ik niet aan wennen. Het is stil als ik wakker word, het is stil als ik opsta, het is stil als ik mijn boterham smeer, het is stil als ik in ons huis zit en uitkijk op een prachtige tuin, het is stil als ik tussen de middag mijn boterham opeet. Ik geniet niet van het eten, want ik eet het alleen op, zonder met iemand te kunnen kletsen. Daardoor smaakt mijn eten niet. Waarom zou ik nog eten, als het niet smaakt.”

Ik luister en we zijn samen stil. Wat moet het ontzettend moeilijk zijn om na 66 jaar huwelijk je leven alleen weer op te pakken en door te gaan. Meneer vindt dat op zijn leeftijd de geheugenproblematiek erbij hoort. “Dat kan je verwachten als je 92 jaar oud bent”, zegt hij daar zelf over. Nuchter, maar zou hij dit echt zo voelen?

Schrijnende situatie

Er zijn een heleboel vragen die in mijn hoofd rondgaan. Waar kan ik hem bij helpen en ondersteunen? Wat kan ik voor hem oplossen? Verschillende emoties overvallen mij. Wat een schrijnende situatie, als iemand tegen je zegt dat eten nog weinig zin heeft. Dat er een leegte ontstaat wanneer iemand die je heeft bezocht weer naar huis gaat, wat dan blijven er nog steeds 23 uur van de dag over, met morgen weer eenzelfde vooruitzicht.

Eigen kracht en persoonlijkheid

Helpen, steunen, dingen voor hem oplossen. Ik laat alles los en besluit mijn gevoel te volgen, uitgaande van mijn eigen kracht en eigen persoonlijkheid. Het belangrijkste is dat ik de tijd neem om meneer te leren kennen zodat hij mij vertrouwt, en we samen achter de werkelijke gevoelens en behoeften van meneer komen. Dus lunchen we samen, met ruimte om gesprekken te voeren die niet aan de oppervlakte liggen. Samen eten we iets lekkers, waar we samen van genieten. Ik zie de dankbaarheid in zijn ogen. Ik ben geïnteresseerd in meneer en stel mij open om hem te leren kennen. Alleen al door te praten en er voor meneer te zijn, zonder te handelen of een probleem op te lossen, groeit het zelfvertrouwen van meneer. Hierdoor is hij open om te vertellen over zijn geheugenproblematiek en aan te geven wat hem dwarszit met het oog op zijn familie en omgeving.

Een beetje levensvreugde

Daarnaast betrek ik meneer bij het onderzoek van het team en zie ik dat hij zich weer nuttig voelt. Hij is kritisch en ik waardeer dat. Er is sprake van wederkerigheid en samen leren we elkaar beter kennen. Hij leeft meer op en samen kijken we wat er nodig is, waar behoefte aan is. Ik zie weer een klein beetje levensvreugde, waardoor de eenzaamheid en de stilte in zijn hoofd vermindert. En als die stilte zich toch weer aandient, dan zijn we samen stil, want als je samen stil bent, ben je nog altijd niet alleen.

Ik ben er niet alleen voor meneer. Hij is ook een meerwaarde voor míjn leven, ik hoop dat we elkaar nog vaak kunnen zien. Door dit contact besef ik steeds meer dat ik niet alles als vanzelfsprekend moet nemen, maar vooral de kleine momenten moet waarderen. Het kan namelijk ook anders zijn.